Savoir-vivre

Istnieją doświadczenia, które pozostawiają nieprzyjemne, iry­tujące, paskudne wspomnienie. Raz wszakże opowiedziane, niemiłe przygody lub zdarzenia często przekształcają się w za­bawne historyjki. Śmiejąc się z anegdotek, każdy w głębi du­szy żywi nadzieję, że nigdy nic takiego mu się nie przydarzy i na pewno nie stanie się niechlubnym bohaterem kolejnych opowiastek w towarzystwie.

Czasem naprawdę nie potrzeba wielkich wyczynów ani ge­niuszu, żeby zrealizować plany porzucone z braku ambicji, z obawy przed porażką albo po prostu dlatego, że weszło się w pewien rodzaj rodzinnej i zawodowej rutyny. Mijały lata, a wy ciągle byliście przekonani, że macie do odegrania jakąś rolę, że macie talent, że jesteście po prostu ambitni. Dzisiaj od­czuwacie potrzebę wydostania się z tych kolein, w które kiedyś wpadliście. Nagle nabraliście ochoty na sukces, na powodzenie w życiu, na to, żeby zawsze wszystko wam się udawało!

Powiedziałam: zawsze? Jakimż wyzwaniem jest połą­czyć powodzenia w działaniu z syndromem niepoprawnego szczęściarza! Cóż za zuchwalstwo za każdym razem święcić triumf! Czy to jest rzeczywiście możliwe? Jakiegoż magicz­nego napoju trzeba się napić, żeby z każdej próby wychodzić zwycięsko? Czy musicie zaprzedać duszę diabłu albo guru jakiejś sekty szczęścia? Czy zarobicie dzięki temu więcej pieniędzy i zaczniecie wygrywać w totolotka? Czy brzydcy staną się piękni, a nieśmiali wspaniałymi mówcami? Czy ta recepta ma zastosowanie również w sferze seksu?

Nie ciągnijmy już dalej tych domysłów i pytań. Nie ulega wątpliwości, że mając szczęście, szybciej osiągniemy sukces w jakiejś dziedzinie, ale to niejedyny czynnik, jaki wchodzi w grę. Z pewnością widzieliście nieraz w telewizji albo czyta­liście w kolorowych magazynach reportaże, które można by wspólnie zatytułować: ?Kim się stali?” – ci, którzy wygrali na loterii albo odziedziczyli duży spadek. I na pewno byliście zdziwieni lub oburzeni, widząc tych przypadkowych milione­rów, którzy po kilku latach zostali bez niczego albo prawie bez niczego. A przecież można powiedzieć, że mieli w życiu szczęście! Jak mogli tak szybko roztrwonić swoją fortunę? Dzisiaj, pełni frustracji, żyją już tylko wspomnieniami. Zazna­li bogactwa, ale nie potrafili nim zarządzać i nie są w stanie go odbudować. Niczego z tego doświadczenia nie wynieśli. Jedy­nie świadomość, że znowu mogą pójść do kolektury i zagrać w totolotka.

Z drugiej strony, prawdopodobnie słyszeliście albo być może znacie ludzi, którzy startowali od zera, a dziś stoją na czele przedsiębiorstwa, które przyniosło im fortunę. I w swych działaniach wcale nie liczyli na szczęście. Są to odważni, pra­cowici ludzie, którzy zrobili wszystko, aby odnieść sukces: ca­ły czas się dokształcali, byli zdyscyplinowani, dbali przede wszystkim o stały rozwój przedsiębiorstwa, a nie o własne dobra konsumpcyjne, trzymali się żelaznych zasad i nie bali się podejmować ryzyka, aby skorzystać z każdej nadarzającej się okazji… Jeśli ich fortuna jest rezultatem ciężkiej pracy, to ich prawdziwe bogactwo tkwi w ich wewnętrznej sile: potrafili określić i osiągnąć swoje cele; są uczciwi, wierzą w siebie i w innych… Ludzie ci posiadają zalety, które z pewnością i wam można przypisać. Nie ma żadnych istotnych powodów, abyście nie byli tacy jak oni.

Skoro macie ochotę wygrywać, przejdźcie do działania! Jeśli pozostaniecie w stadium ?chciałbym”, nigdy niczego nie osiągniecie. Pozostaniecie w rodzinie fatalistów, którzy mają nadzieję, że być może pewnego dnia ich życzenia się spełnią. I będziecie czekać. Jeśli nic szczególnego się nie wydarzy, po­wiecie sobie, że to normalne, że po prostu nic lepszego nie by­ło wam pisane. A widząc, że innym się powodzi, będziecie mieli w zanadrzu mnóstwo argumentów: to dlatego, że tamci urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą, że są silniejsi od was, że mają plecy, że nie mają problemów ze zdrowiem, że pomogli im rodzice… Was natomiast życie tak nie rozpieszczało.

W młodości człowiek dopiero poszukuje swojego miejsca. Nie wie jeszcze, jaki wybrać zawód, w jakim kierunku się kształcić, po jakiej drabinie się wspinać. Trzeba powiedzieć, że panujący wokół pesymizm i zawsze alarmująca skala bezrobo­cia potrafią już w zalążku zabić ducha przebojowości i wiary w powodzenie. Nastolatek wątpi we wszystko: w swój intelekt, swoje ciało i perspektywy na przyszłość. To normalne!

W wieku około trzydziestu lat nadchodzi okres planów, za­równo osobistych, jak i zawodowych. Jest się wtedy pełnym entuzjazmu i ambicji.